Ανάπτυξη για λίγους, υποβάθμιση για τους πολλούς
Το νέο Master Plan του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας παρουσιάστηκε ως ένα “όραμα ανάπτυξης” για την επόμενη δεκαετία. Ωστόσο, όσο περισσότερο εξετάζει κανείς τις προβλέψεις του, τόσο πιο καθαρά διαφαίνεται ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πόλης και των κατοίκων της, αλλά ενδέχεται να τα υπονομεύσει σοβαρά.
Η Ηγουμενίτσα δεν χρειάζεται ένα λιμάνι αποκομμένο από τον κοινωνικό και οικονομικό της ιστό. Δεν χρειάζεται έναν κλειστό, βιομηχανικού χαρακτήρα χώρο που θα λειτουργεί αυτόνομα, χωρίς σύνδεση με τη ζωή της πόλης. Κι όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται να προωθεί το νέο Master Plan. Αντί για εξωστρέφεια, φέρνει απομόνωση. Αντί για ανάπτυξη με επίκεντρο τον άνθρωπο, προωθεί ένα μοντέλο κερδοφορίας που εξυπηρετεί λίγους.
Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του τόπου. Είναι η πύλη της Θεσπρωτίας προς την Ευρώπη, αλλά και το σημείο αναφοράς για αρκετούς κατοίκους που δραστηριοποιούνται γύρω του. Η επέκταση βαριών δραστηριοτήτων, οι προβλέψεις για αποθήκες καυσίμων, χύδην φορτία και κλειστές λιμενικές ζώνες αλλοιώνουν αυτή τη φυσιογνωμία. Μετατρέπουν έναν ζωντανό χώρο σε μια ψυχρή, περιφραγμένη ζώνη, απομακρυσμένη από την πόλη και την κοινωνία.
Παράλληλα, η έλλειψη σαφούς πρόβλεψης για τουριστικές υποδομές, όπως η μαρίνα, δείχνει ότι ο σχεδιασμός αυτός δεν στοχεύει στην ουσιαστική ανάπτυξη. Η Ηγουμενίτσα θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πρότυπο παράκτιας πόλης, με δραστηριότητες που σέβονται το περιβάλλον και ενισχύουν την τοπική οικονομία. Αντί αυτού, το σχέδιο που παρουσιάστηκε δείχνει μια μονοδιάστατη αντίληψη “ανάπτυξης” που κινείται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της Θεσπρωτίας.
Ανησυχητική είναι και η απουσία ουσιαστικού διαλόγου με την τοπική κοινωνία. Οι φορείς, οι επαγγελματίες, οι κάτοικοι της πόλης ενημερώνονται εκ των υστέρων για αποφάσεις που θα επηρεάσουν καθοριστικά το μέλλον του τόπου τους. Το Master Plan, αντί να αποτελεί προϊόν συνεννόησης, μοιάζει περισσότερο με επιβολή από τα πάνω, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι επιπτώσεις στην καθημερινότητα, στο περιβάλλον και στην τοπική οικονομία.
Η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία. Αντιθέτως, οφείλει να προκύπτει μέσα από αυτήν. Ένα λιμάνι που αποκόπτει την πόλη από τη θάλασσα, που περιορίζει την πρόσβαση των πολιτών και δημιουργεί συνθήκες αποκλεισμού, δεν μπορεί να θεωρηθεί μοχλός προόδου. Είναι βήμα προς τα πίσω.
Η Ηγουμενίτσα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο που θα σέβεται την ιστορία, τη φυσιογνωμία και τις προοπτικές της. Ένα σχέδιο που θα ενώνει – όχι που θα διχάζει. Το Master Plan του ΟΛΗΓ, όπως παρουσιάζεται, δεν αποτελεί εργαλείο ανάπτυξης, αλλά παράδειγμα απομάκρυνσης από το πραγματικό συμφέρον της πόλης και των ανθρώπων της. Και αυτό, σε μια περίοδο που η Θεσπρωτία παλεύει να κρατηθεί ζωντανή, είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
0 Σχόλια